Ενας λαός αιχμάλωτος σε γυαλί και παπαγαλάκια

«Με επίκεντρο το λαμπερό γυαλί της τηλεόρασης, έχει γιγαντωθεί η εικόνα ενός “τίποτα” που παγιδεύει την πλειοψηφία του λαού μας, τη ρηχαίνει, την ευτελίζει και την αποπροσανατολίζει… Ενας λαός αιχμαλωτισμένος να… ακούει μπροστά στο χρωματιστό γυαλί τα χρωματιστά παπαγαλάκια». Τα ως άνω είναι αποστροφή από την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη σε εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του στο Δήμο Καλλιθέας με τον επετειακό τίτλο «65 χρόνια ΟΧΙ στο φασισμό». Η όλη ομιλία του μεγάλου συνθέτη έχει ως εξής:

Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε, Η εκτίμηση και η αγάπη σας με συγκινούν, όπως με συγκινούν οι τόσες και τόσες τιμητικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται με ευκαιρία την επέτειο των 80 μου χρόνων. Θέλω να πιστεύω ότι οι δύο μου ιδιότητες, του Μουσικού και του Πολίτη, ζύγισαν ισότιμα στη σκέψη τόσο τη δική σας όσο και των συνεργατών σας, προκειμένου να καταλήξετε στην απόφαση να με ανακηρύξετε επίτιμο δημότη. Πρέπει να πω ότι η προβολή αυτής της διπλής ιδιότητας, του Καλλιτέχνη και του Πολίτη, είναι για μένα ό,τι πιο σημαντικό έχω να αφήσω σαν κληρονομιά στις επόμενες γενιές – και όχι μόνο. Γιατί και σήμερα διαπιστώνω με θλίψη ψυχής ότι οι υπεύθυνοι πολίτες σπανίζουν όλο και πιο πολύ στη χώρα μας, με αποτέλεσμα στην επιφάνεια της εθνικής μας ζωής να επιπλέουν όλο και πιο πολλές ασήμαντες και ανεύθυνες μετριότητες. Μ ε επίκεντρο το λαμπερό γυαλί της τηλεόρασης, έχει γιγαντωθεί η εικόνα ενός «τίποτα» που παγιδεύει την πλειοψηφία του λαού μας, τη ρηχαίνει, την ευτελίζει και την αποπροσανατολίζει. Ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον εγώ, δεν συνάντησα μεγαλύτερη αδιαφορία από έναν ολόκληρο λαό για τα ουσιαστικά του προβλήματα. Εναν λαό αιχμαλωτισμένο και εξουθενωμένο να ακούει μπροστά στο χρωματιστό γυαλί τα χρωματιστά παπαγαλάκια να παπαγαλίζουν όλα μαζί συντονισμένα γύρω από το κουτσομπολιό της εβδομάδας, που τώρα πια μπορούμε να του δώσουμε τον τίτλο «Το σύνδρομο της γαλοπούλας», που το θεωρώ εύστοχο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η γαλοπούλα με τους παπαγάλους πάνε μαζί και δεύτερον γιατί μας θυμίζει την ασθένεια των πουλερικών, που έχει φτάσει από καιρό στη χώρα μας και μας έχει μολύνει χάρη στους μολυσμένους παπαγάλους. Μόνο που η γρίπη με την οποία μας μολύνουν δεν είναι ατομική, αλλά κοινωνική και εθνική, που σημαίνει ότι η επώαση βαστά μήνες και χρόνια και έτσι εάν και όταν την αντιληφθούν οι Ελληνες, ίσως να είναι αργά, γιατί δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί τα εμβόλια που θεραπεύουν την ασθένεια της ομαδικής ηλιθιότητας που μπορεί να φτάσει ακόμα και στη μετάλλαξη του εθνικού μας χαρακτήρα. Δεν αστειεύομαι. Ανησυχώ. Ποιος; Εγώ, που έχω δει την Ελλάδα να περνά τα πάνδεινα και όμως να βγαίνει πάντοτε στην επιφάνεια από τα Τάρταρα όπου την είχαν ρίξει οι εχθροί της, οι άσπονδοι φίλοι και συχνά τα ίδια τα τέκνα της. Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί να πω ότι εάν οι περισσότεροι από αυτούς που συντονίζονται κάθε λίγο και λιγάκι πίσω από ένα πιπεράτο θέμα όπως η γαλοπούλα, νομίζουν ότι κάνουν αντιπολίτευση, τότε απατώνται οικτρά. Θα έφτανα ακόμα να πιστέψω το απίστευτο σενάριο, η ίδια η κυβέρνηση, καθοδηγούμενη από μια πραγματικά σατανική σκέψη, να πετά κάθε βδομάδα στους παπαγάλους το δόλωμα της γαλοπούλας, ώστε να αποσπά την κοινή γνώμη από τα μεγάλα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα και έτσι να κάνει ανενόχλητα τη δουλειά της, χωρίς να δέχεται ουσιαστική κριτική. Γιατί μια ουσιαστική αντιπολίτευση θα έπρεπε να ελέγχει την κυβέρνηση κυρίως για όσα υποσχέθηκε να κάνει και δεν κάνει. Λόγου χάρη τις ρήξεις και τις τομές τις οποίες θέλει και περιμένει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας υπεράνω κομμάτων. Ποιοι δεν τις θέλουν; Τα μεγάλα συμφέροντα και οι ευεργετούμενοι από τα καρκινώματα που ροκανίζουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Θα περιμέναμε λοιπόν από πολιτικούς χώρους που τοποθετούνται αριστερότερα της κυβέρνησης, μια συνεχή και ουσιαστική κριτική και καταλυτικό έλεγχο για τους δισταγμούς, τις καθυστερήσεις και τους συμβιβασμούς της κυβερνητικής εξουσίας στην εκπλήρωση αυτών των στόχων που η ίδια τους έχει αναγάγει σε ακρογωνιαίους λίθους της πολιτικής της. Οπως είπαμε: τη ρήξη με τα κατεστημένα συμφέροντα και τις αναγκαίες τομές, ώστε να απαλλαγεί η χώρα από τα βαρίδια που την καταδικάζουν σε ακινησία και να βαδίσει ελεύθερα προς τα εμπρός. Δηλαδή πράγματα που θα έπρεπε η ίδια η Αριστερά να είχε κάνει εδώ και πολλά χρόνια, κατά το πρότυπο των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Ευρώπης και δεν έκανε. Ομως αντίθετα το μόνο που κάνει είναι να κρύβεται πίσω απ’ τα παπαγαλάκια, που δεν θέλουν ούτε ρήξεις, ούτε τομές, με αποτέλεσμα αυτή η έλλειψη ουσιαστικής κριτικής να οδηγεί την κυβέρνηση στον πειρασμό να «λογικεύεται» κάθε μέρα και πιο πολύ, αποφεύγοντας κι αυτή να πληρώσει το περίφημο πολιτικό κόστος για να μας πει στο τέλος της τετραετίας: «Ηρθαμε, είδαμε, τα βρήκαμε, σας ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε». Δηλαδή άλλη μια χαμένη τετραετία για τον λαό μας. Αλλη μια τετραετία κερδισμένη για τα μεγαθήρια και τις… βδέλλες. Εδώ μου έρχεται στο νου μου ο στίχος του Διονυσίου Σολωμού «Λαέ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε…». Πράγματι, θα έλεγα ότι ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση στη χώρα μας δεν είχε τόσο ελεύθερα τα χέρια της για να κάνει ό,τι θέλει στον κύριο τομέα της δράσης της που φυσικά δεν είναι οι αστειότητες των καναλιών, αλλά οι μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις -κατευθύνσεις – πρωτοβουλίες, που καθημερινά υλοποιούνται, γίνονται πράξεις τελεσίδικες που θα διαιωνίζονται στον αιώνα τον άπαντα. Οπως λ.χ. η πρόσφατη αγορά των αμερικανικών F-16 που θα πληρώνουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και για την οποία δεν άκουσα λέξη στα κανάλια. Στο μεταξύ, όλοι και όλες περί άλλα τυρβάζουν καθημερινά στο χρωματιστό γυαλί, αφήνοντας απ’ έξω τα σοβαρά, όπως είναι: Η εθνική μας πολιτική, η Κύπρος, οι πολεμικές δαπάνες, η φτώχεια, η ανεργία, ο περίφημος βασικός μέτοχος που τόσο κάποτε μας ταλάνισε, η Παιδεία που δεν προχωρεί, ο Πολιτισμός που αγκομαχά, η Ποιότητα και το Ηθος ζωής που συνεχώς πέφτουν και τέλος, τα ερωτήματα: – Πού βρισκόμαστε σήμερα ως χώρα; – Ποια η θέση μας στον κόσμο; – Από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε σήμερα και πού πάμε ως λαός; Τι είμαστε; Μια άμορφη μάζα καταναλωτών ή κάτι περισσότερο; Η λέξη «Ελληνας» μας λέει κάτι ή είναι απλώς μια λέξη; Και ποια είναι η πεμπτουσία της σήμερα; – Για να το πω διαφορετικά, υπάρχει ακόμα η Ελλάδα; – Τέλος, ποια τα «χρέη» -κυρίως ηθικά- που θα πρέπει να εκπληρώνει η εθνική μας οντότητα, δηλαδή όλοι μας, προκειμένου η Ελλάδα να είναι Ελλάδα; Ε άν δεν έχουμε στο νου μας κάθε στιγμή το μέγιστο που είναι η διαχρονική Ελλάδα, ώστε όλες μας οι σκέψεις, οι αποφάσεις και οι ενέργειες να συγκλίνουν προς αυτό τον στόχο, δηλαδή να υπηρετούν την Ιδέα και την Ουσία «Ελλάδα», τότε πρέπει να πω ότι χτίζουμε στην άμμο. Γιατί για να κάνεις εθνική πολιτική δεν αρκεί να ξέρεις μόνο πρόσθεση – αφαίρεση – πολλαπλασιασμό, μιας και τα εθνικά μεγέθη απαιτούν την ύπαρξη ενός δημιουργικού οράματος και μιας σημαντικής θα έλεγα σκέψης, αντάξιας του μεγέθους της έννοιας και της ουσίας αυτού που λέμε Ελλάδα και Ρωμιοσύνη. Γνώρισα παιδιά εδώ στην Καλλιθέα τον καιρό της Κατοχής, ηλικίας 16 έως 18 χρονών, που είχαν συλλάβει απόλυτα αυτά τα μεγέθη. Δεν είχαν όμως άλλο τρόπο να υπηρετήσουν την ουσία της Ρωμιοσύνης παρά μόνο προσφέροντας με πάθος την ίδια τη ζωή τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως μπορέσαμε μετά τη θύελλα του πολέμου και της ξένης κατοχής να παραμείνουμε Ελληνες έχοντας σε σχέση με το σήμερα δέκα και πλέον φορές λιγότερες ανέσεις. Δυστυχώς, η σημερινή κοινωνία της γαλοπούλας φτύνει επάνω στη μνήμη αυτών των νέων παιδιών και στα οράματά τους, που τους οδήγησαν σ’ αυτή τη μέγιστη πράξη να προσφέρουν τη ζωή τους στην κοινή πατρίδα. Δεν θα είχα σήμερα την απαίτηση να μας κυβερνούν, να μας «καναλαρχούν» και να μας διαφεντεύουν άνθρωποι που να διαθέτουν έστω και το ένα δέκατο της υπευθυνότητας, της μεγαλοσύνης και της αυτοθυσίας εκείνων των παιδιών. Ακόμα και ένα εκατοστό θα μου αρκούσε. Ομως είναι πολλά χρόνια που δεν βλέπω τίποτα γύρω μου που να με κάνει να πιστέψω ότι το αίμα δεν πήγε χαμένο. Τρέμω στη σκέψη ότι οι σημερινοί διαμορφωτές του γούστου, της σκέψης και της συνείδησης των μαζών, όχι μόνο δεν προσπαθούν έστω κατ’ ελάχιστον να μοιάσουν στους μικρούς της Καλλιθέας, αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους ξεριζώσουν από τη μνήμη μας γιατί τους ενοχλούν, όπως τους ενοχλούν ακόμα και οι λέξεις Ελλάδα και Ρωμιοσύνη.

ο μύθος της “ελληνικής νοοτροπίας”

Ειναι εκπληκτικός ο  καταμερισμος των ευθυνων για τα αίτια οσων βιωνουμε σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας από κάποιες πλευρές. Συχνα συναντουμε την αποψη οτι οι πρωτοφανεις παθογενειες, για προηγμενη χωρα – οπως θεωρειται ο τοπος μας-, που συναντώνται στην Ελλαδα, ειναι αποτέλεσμα της νοοτροπίας του συνόλου του πληθυσμού, ανεξαρτήτως δημοσίας θέσεως, ή κοινωνικού, και οικονομικού υπόβαθρου. Η αλήθεια κατά την άποψη της ιστοσελίδας είναι διαφορετική.

Στη χώρα μας κυριαρχεί εδώ και πολλά χρόνια μια ελιτ η οποία μεσω κομματικών σωλήνων επιβάλλει στην κοινωνία πολιτικούς με αμφιλεγόμενο ή χωρίς καθόλου ήθος, οι οποίοι αρέσκονται στη συναναστροφή και στις μπίζνες με επιχειρηματίες – κατόχους ΜΜΕ. Ειναι κρισιμο το οτι η πλειοψηφια των ατόμων αυτών δεν αναδεικνύωνται μέσα απο αγώνες, επαγγελματική σταδιοδρομία, αληθινή προσφορά στην κοινωνία, αλλα απο ‘διαδικασίες’ τραγικών καρεκλοκένταυρων.

Όλα αυτά, με την ανοχή ή την αδυναμία επιβολής κάτι διαφορετικού απο τους επικεφαλης των κομμάτων. Συνυπολογίζοντας στα ανωτέρω την τάση ελέγχου της πολιτικής ζωής  απο τους μηντιάρχες (προσοχή – όχι ελέγχου για κακώς κείμενα προς όφελος της κοινωνίας αλλά προς τα συμφέροντα τους) βλέπουμε οτι έχει  δημιουργηθεί μια κατάσταση διάχυσης προς την κοινωνία μιας υποκουλτούρας που επιβραβεύει τη διαφθορά,τον ατομικισμό, τη σύσταση κυκλωμάτων, δομικά και κάθετα (απο την ελίτ στα χαμηλά στρώματα). Έτσι, χάνεται καθε εννοια νομιμότητας (“γιατί να μην τα ‘πιάσω’, να μην χτίσω αυθαίρετο, να μη προσλάβω ανασφάλιστο εργάτη, αφου το ίδιο κάνει αυτός που υποτίθεται οτι επιβάλλει τον νόμο” σκεφτεται πολυς κόσμος;)

Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο δίδεται η εντύπωση στην κοινωνία οτι δεν υπάρχουν έντιμοι και αδέκαστοι δικαστικοί, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ενώ κατ’ουσίαν  έχουν περιθωριοποιηθεί ακριβώς λόγω των χαρακτηριστικων τους, τα οποία δεν συνάδουν με την ‘κυρίαρχη αντίληψη’ περί δημοσίου βίου. Όλα αυτά εκπορεύονται  απο συγκεκριμένα συμφέροντα, συγκεκριμένων ατόμων, τα οποία πολύ συχνά πατρωνάρουν τους πολιτικους (που μας επιβάλλουν ) και εμεις ‘εκλεγουμε’. Αυτό στη σύγχρονη Ελλάδα, ονομαζεται ‘Δημοκρατία’.

Για  αυτούς τους λόγους, το επιχείρημα περι κακής νοοτροπίας, είναι στην ουσία “πέταγμα της μπαλας στην κερκίδα”. Ναι, υπάρχει και τέτοιο θέμα, αλλά το πρόβλημα αρχίζει από ψηλα, και συχνά απο άτομα που κινούν τα νήματα στο σκοτάδι, απο το παρασκήνιο…έχουν όμως ονοματεπώνυμο.

Ρόλοι κομμένοι στο γυαλί

Την υποψία την είχα από καιρό, τη συζήτησα και με άλλους καταναλωτές τηλεειδήσεων, κι αυτοί την ίδια εντύπωση είχαν, μπα, είπαμε, δεν γίνονται τέτοια πράματα, δεν πρέπει να γίνονται, άρα δεν γίνονται. Τις φορτισμένες μέρες μετά το φονικό στα Εξάρχεια όμως η υποψία έγινε δυσάρεστη βεβαιότητα: Στα κανάλια με τα μονοθεματικά δελτία και τα παράθυρα με τους θρονιασμένους σχολιαστές (τους δημοσιογράφους εννοώ, όχι τους επισκέπτες) συνηθίζουν να βάζουν υποτιτλάκια που αποδίδουν συνοπτικά όσα λέει κάθε σχολιαστής. Ε λοιπόν, πριν στρογγυλέψει την πρώτη του φράση ο δημοσιογράφος, πριν διατυπώσει μια πλήρη σκέψη, το τιτλάκι προφταίνει να δώσει γραπτό το σχόλιό του συνοπτικά διατυπωμένο. Μα, λες, ποιος πρόλαβε να διαβάσει τη σκέψη του σχολιάζοντος, ποιος κατάλαβε από τις τρεις πρώτες λέξεις τι θέλει να πει και μας το δίνει έτοιμο, στρογγυλεμένο, για να το καταπιούμε αμάσητο, χωρίς να χρειαστεί να ακούσουμε όσα ενδεχομένως έχει να πει;

Δεν ξέρω ποιος βάζει τα τιτλάκια στο γυαλί, φαντάζομαι όμως τα εξής: Πριν αρχίσουν οι ειδήσεις, παρουσιαστές και σχολιαστές κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και μοιράζουν ρόλους: εσύ θα παίξεις τον ολίγον δεξιό, εσύ τον μετριοπαθώς αριστερό, εσύ τον ανένδοτο φίλο του λαού, εσύ τον υπερασπιστή της αστυνομίας (αυτή άλλωστε διαθέτει μπόλικα παπαγαλάκια), εσύ τον αντάρτη πόλεων (ή μάλλον τον αντάρτη του στούντιο). Αφού μοιραστούν οι ρόλοι, ώστε να βγαίνει κάποια αντίθεση στο δελτίο και να τσιμπάει ο τηλεθεατής, να ταυτίζεται με τον έναν ή τον άλλον, γράφει ο καθένας (ή τα γράφει κάποιος αριχσυντάκτης) τα σλόγκαν βάσει των οποίων θα μιλήσει. Κι έτσι εμείς οι ευτυχείς διαβάζουμε τι υποστηρίζει κάθε σχολιαστής πριν καν αρχίσει να το λέει, πριν καν αρχίσει να παίζει τον ρόλο του.

Κάπως έτσι καταντάει θεατρικό σκετσάκι η δημοσιογραφία. Ενα μελόδραμα που παίζεται μόνο μία φορά, γιατί την επομένη θα ανεβεί άλλο στη γυάλινη σκηνή, με τους ίδιους ρόλους ή και με νέους. Κι ύστερα απορούμε γιατί η αξιοπιστία μιας κάποιας δημοσιογραφίας συναγωνίζεται την αξιοπιστία της πολιτικής ή της καλογερικής.

Tου Παντελη Μπουκαλα

Η Φασιστική Διολίσθηση της Συντήρησης

Η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα αναπτύσσεται σε δύο άξονες: τον εθνικιστικό και τον νεοφιλελεύθερο. Τα τελευταία 20 περίπου χρόνια η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών συνιστωσών της δεξιάς έμοιαζε να μεγαλώνει διαρκώς.Ο νεοφιλελεύθερος-κοσμοπολιτανισμός μάλιστα, ενισχυμένος ιδεολογικά και πολιτικά από τις επιτυχίες της παγκοσμιοποίησης κατά την μετα-νεωτερικότητα, εμφανιζόταν να ασφυκτιά στο στενό πλαίσιο αναφοράς της παραδοσιακής δεξιάς και να αναζητεί οντολογικά και πολιτικά να εκφράσει σύγχρονες ομάδες συμφερόντων, δομώντας διακριτή ταυτότητα και υπερασπιζόμενος ένα μοντέρνο (φαινομενικά προοδευτικό) προφίλ.

Όλα πήγαιναν καλά και το κλίμα έμοιαζε θετικό για την εκσυγχρονιστική δεξιά μέχρι τη στιγμή κατά την οποία η διεθνής οικονομική αποσταθεροποίηση και η έκρηξη από την λανθάνουσα κοινωνική κρίση στην Ελλάδα , επέφερε μία νέα κρίση ταυτότητας στο χώρο και έγινε αιτία να αποκαλυφθούν τα βαθύτατα συντηρητικά γονίδια του, τα οποία συνθέτουν τον πυρήνα μιας αντιδημοκρατικής κουλτούρας, η οποία, όμως, ως στερεοτυπική μορφή φαίνεται να ομνύει στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Την εξέλιξη αυτή θα μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει, αναλύοντας τα άρθρα και τις κυρίαρχες προσεγγίσεις που φιλοξενούνται και προβάλλονται από την «Καθημερινή» και το «Βήμα».
Κοινός τόπος αυτής της αρθρογραφίας είναι ότι δεν είναι το σύστημα ή μόνον το σύστημα η αιτία που προκαλεί την κοινωνική κρίση, αλλά και η διάχυτη κουλτούρα των Ελλήνων, οι οποίοι αδυνατούν να εκσυγχρονιστούν και να εκτιμήσουν το συλλογικό συμφέρον.

Η προσέγγιση αυτή δεν σοκάρει κανέναν, εμφανίζεται μάλιστα και ως λογικοφανής, σε όσους δεν έχουν εμπειρία στη σοβαρή μελέτη των κοινωνικών φαινομένων. Ασφαλώς, η υπόθεση αυτή, η οποία εκφράζεται και με τη βούλα «επωνύμων» επιστημόνων – συνήθως ασχέτων με την πολιτική και κοινωνική θεωρεία – ενισχύεται από την «κοινή λογική» των τηλεανθρώπων, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία υποστηρίζουν με άνεση ότι «οι λαοί πάντοτε έχουν την ηγεσία που τους αξίζει».
Η άποψη αυτή φιλοδοξεί, μάλιστα, να εμφανίζεται ως ώριμη και δίκαιη κοινωνική προσέγγιση, αντιβαίνουσα στον διάχυτο λαϊκισμό των ημερών μας, ο οποίος, όπως υποστηρίζουν, τροφοδοτείται από την ρητορεία της αριστεράς. Με άλλα λόγια, σήμερα για να μην είναι κανείς λαϊκιστής θα πρέπει να υποθέσει ότι αιτία της κοινωνικής κρίσης είναι ο πονηρός, επιτήδειος, αναξιόπιστος, ατομιστής, χυδαία συμφεροντολόγος και ρέπων προς την ανομία και την παρανομία, Έλληνας. Αυτό, με δυο λόγια, λένε στους Έλληνες πολίτες οι νεοφιλελεύθεροι – νεοσυντηρητικοί, διεκδικώντας, μάλιστα, και τον τίτλο του ψύχραιμου αναλυτή.

Δυστυχώς, όμως γι’ αυτούς, η προσέγγισή τους είναι υπερβολικά ρηχή, εξαιρετικά διασκεδαστική και επικίνδυνα επιπόλαιη, υπηρετώντας, μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, ανέντιμες πολιτικές σκοπιμότητες.

Δεκάδες σοβαρότατες έρευνες μεγάλης κλίμακας στις ΗΠΑ, τη Δυτική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία επαληθεύουν τη θεώρηση Γκράμσι και την ανάλυση του Αλτουσέρ ως προς την σχέση ομάδων συμφερόντων με την εμπεδωμένη κουλτούρα σε μία δεδομένη κοινωνία.

Όσο γίνεται πιο απλά, πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι κυρίαρχες ομάδες συμφερόντων, μέσω του ελέγχου της εξουσίας, ασκούν πολιτικές και εκφράζουν συμπεριφορές και στάσεις, οι οποίες επιδρούν καθοριστικά στην κατασκευή των ταυτοτήτων των ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων. Οι τελευταίες επηρεάζουν σημαντικά, κάποιες φορές μάλιστα καθοριστικά (πολιτικό κόστος), τη διάρθρωση των κυρίαρχων ομάδων συμφερόντων και εν τέλει, σε συνάρτηση με το διεθνές περιβάλλον, το νόημα του εθνικού συμφέροντος.
Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική κουλτούρα που χαρακτηρίζει κάθε ιδιαίτερο φορέα άσκησης πολιτικής εξουσίας ή απλώς διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, επηρεάζει σημαντικά τόσο την ταυτότητα των ομάδων συμφερόντων όσο και τη διάχυτη κουλτούρα στην κοινωνία.

Εάν, καληώρα όπως στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα καλλιεργεί πελατειακές σχέσεις, ανατροφοδοτεί τη διαφθορά με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, «διδάσκει» θράσος, αμετροέπεια, κυνισμό και ανευθυνότητα, διαχέει το μήνυμα ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι καλοί μόνο στο βαθμό που εξυπηρετούν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, τότε ποια ακριβώς αντίδραση (ανάδραση) θα περίμενε κάποιος από την κοινωνία στο σύνολό της;
Όταν, μάλιστα, η διαφθορά, η πατρωνία και η ανομία – μέσω της πολυνομίας – οι οποίες αποτέλεσαν τη βάση ανάπτυξης του δικομματισμού μετά την μεταπολίτευση, συνεχίζουν εμφατικά να προκαλούν σκάνδαλα μέχρι εξευτελισμού του πολιτικού συστήματος, πώς θα περίμενε κανείς να δομηθεί σε άλλο πλαίσιο η κοινωνική ταυτότητα του Έλληνα;

Μα, θα μου πείτε, αν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ήταν «άλλη ράτσα», αγνοί, νομοταγείς και αλτρουιστές, δεν θα έμπαιναν στο «κόλπο» του καθεστώτος και δεν θα ανέχονταν τις πολιτικές οικογένειες και τους νταβάδες που τους έκατσαν στο σβέρκο. Και θα είχατε ασφαλώς δίκιο εάν δεν γνωρίζατε πώς δομούνται οι κοινωνίες και οι συλλογικές ταυτότητες, ή αν επιθυμούσατε να δικαιολογήσετε τη χυδαιότητα του καθεστώτος, οργανικό στοιχείο του οποίου είστε πιθανότατα κι εσείς, ή, τέλος, αν οραματίζεστε ένα νέο «γυψάρισμα» του ελληνικού λαού, ώστε να «στρώσει», αποκτώντας δια του τριπτύχου «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ξεχασμένες αρετές, λησμονημένες συλλογικότητες και μυθοποιημένες αξίες.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ απο http://grbloopers.blogspot.com/

Η φωτιά της συσσωρευμένης οργής

Κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου και του αττικού ουρανού, ο 15χρονος Αλέξανδρος άρχισε από χθες το ταξίδι στα σκοτάδια του Αχέροντα. Οσο ζούσε, ανήκε στους γονείς του, στην οικογένειά του, στους δικούς του. Από τη στιγμή που η σφαίρα του δολοφόνου αστυνομικού τού έκοψε το νήμα της ζωής, ο Αλέξης έγινε παιδί όλης της Ελλάδας. Ανήκει σε όλους μας και πάνω απ όλα στη γενιά του. Τον αποχαιρετούμε, τον κλαίμε, τον τραγουδάμε για να τον φέρνουμε πίσω στα όνειρά μας. «Οταν χτυπήσεις δύο φορές κι ύστερα τρεις κι ύστερα πάλι δύο, Αλέξανδρέ μου, θα ρθω για να σου ανοίξω…». Ενα τόσο δα παιδί κι όμως κατόρθωσε, σαν σε αρχαία τραγωδία, να συγκλονίσει συθέμελα τη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού, που χρόνια τώρα έχει άβουλος σχεδόν χυθεί πάνω στους καναπέδες. Βαρύ το τίμημα που πλήρωσε για τον άθλο του, όμως η Ιστορία δεν ρωτάει ποτέ τα σύμβολα αν συμφωνούν να τοποθετηθούν σε αυτό το βάθρο και με ποιο αντίτιμο… Πανάρχαιο το αξίωμα αυτό…

Η δολοφονία του Αλέξανδρου αφύπνισε συνειδήσεις κι έβγαλε κόσμο στους δρόμους της οργής. Λαμπάδιασε η πόλη της Αθήνας κι όλος ο κόσμος έμαθε για το φονικό – έστω κι αν το έμαθε με πύρινες εικόνες. Βαθιές κοινωνικές διεργασίες και άγνωστες πτυχές της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας ήρθαν στην επιφάνεια αυτές τις τρεις μέρες της φωτιάς. Εμβρόντητοι είδαμε χιλιάδες, πολλές χιλιάδες νέων να βάζουν κουκούλες και να βγαίνουν στους δρόμους δεκάδων πόλεων της χώρας για να εκδηλώσουν την οργή τους σπάζοντας και καίγοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

Είναι προφανές ότι δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με τις λίγες εκατοντάδες «μπαχαλάκηδες» ούτε με κάποιους προβοκάτορες της Ασφάλειας ή μυστικών υπηρεσιών. Το καινούργιο φαινόμενο είναι ότι χιλιάδες νέοι αισθάνονται τόσο καταπιεσμένοι και ανήμπορα αδιέξοδα οργισμένοι, ώστε φόρεσαν κουκούλες και βγήκαν στους δρόμους για να τα σπάσουν. Οι νέοι αυτοί αισθάνονται τόσο μίσος απέναντι στην κοινωνία συνολικά, ώστε δεν αρκέστηκαν να κάψουν τις τράπεζες ή οποιοδήποτε οίκημα συνδέεται με το κράτος, αλλά πυρπολούσαν κάθε κατάστημα που έβλεπαν, θεωρώντας τον μεγάλο ή μικρομεσαίο ιδιοκτήτη τους εξίσου «βολεμένο στο σύστημα» – ακόμη και τον ιδιοκτήτη του ψιλικατζίδικου. Εξίσου μεγάλο κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της κοινωνίας σε μεγάλο μέρος της απέναντι στους εμπρησμούς.

Από τη μία η κοινή γνώμη καταδικάζει απερίφραστα τον κάθε συγκεκριμένο εμπρησμό και αισθάνεται αλληλεγγύη προς τον άτυχο ιδιοκτήτη του καταστήματος ή του αυτοκινήτου που καίγεται. Μισεί τον κουκουλοφόρο δράστη, αισθάνεται πως θα μπορούσε να βρίσκεται ο ίδιος πολίτης που τα σκέπτεται αυτά στη θέση του αθώου θύματος.

Από την άλλη η κοινωνία διακατέχεται από χείμαρρο συναισθημάτων συσσωρευμένης οργής. Πάμπολλοι είναι οι πολίτες που αισθάνονται ότι η κυβέρνηση τους πατάει στον λαιμό, ότι αρνείται να ικανοποιήσει οποιοδήποτε αίτημά τους. «Κάνουμε διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, πορείες, απεργίες, καταλήψεις, εξαντλούμε όλα τα μέσα ειρηνικής πάλης και δεν γίνεται απολύτως τίποτα, δεν μας ακούει κανείς» σκέπτονται.

«Ας βρεθούν λοιπόν κάποιοι να τα κάψουν, να τα σπάσουν, να τα ρημάξουν όλα, μήπως και φοβηθείτε και ταρακουνηθείτε λίγο!» λένε οργισμένοι πολλοί. Δημιουργείται έτσι μια… «σχιζοφρενική» κατάσταση όπου η κοινωνία καταδικάζει ειλικρινά τον κάθε συγκεκριμένο εμπρησμό και συμπάσχει με τον θιγόμενο ιδιοκτήτη, αλλά ταυτόχρονα ανέχεται και ίσως ενδόμυχα εγκρίνει το αφηρημένο «κάφ τε τα όλα!».

Αυτό είναι το γενικό κοινωνικό πλαίσιο, ένα καζάνι οργής που σιγοβράζει εναντίον της κυβέρνησης και του συστήματος γενικότερα, μέσα στο οποίο παρατηρείται αυτός ο εκπληκτικός πολλαπλασιασμός των κουκουλοφόρων τις μέρες τούτες, καθώς οι κουκουλοφόροι αποτελούν τους πιο οργισμένους καρπούς αυτού του κοινωνικού αναβρασμού, οι οποίοι όμως συνδέονται αναπόσπαστα με αυτή τη γενικευμένη κοινωνική δυσφορία και δεν αποτελούν περιθωριακά, αποκομμένα στοιχεία από το κοινωνικό σύνολο.

ΕΥΚΟΛΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ
Τυφλή πορεία προς το αδιέξοδο

Οι εμπρησμοί και οι καταστροφές αποτελούν αφενός εκδήλωση συσσωρευμένης οργής και μίσους προς το σύστημα και αφετέρου ομολογία έλλειψης πολιτικής διεξόδου. Κανένας δεν καταστρέφει όταν αισθάνεται ότι υπάρχει η δυνατότητα να ανατρέψει την κατάσταση που προκαλεί τον θυμό του. Τα σπάει όταν θεωρεί πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, οπότε η ανάγκη συναισθηματικής εκτόνωσης μέσω της καταστροφής γίνεται αφόρητα πιεστική. Οι εμπρησμοί πλήττουν πολιτικά την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι παρόλο που ωφελείται από την κατάσταση αυτή, οι καταστροφές αποκαλύπτουν ότι αυτό το οργισμένο κομμάτι της κοινωνίας δεν θεωρεί ούτε μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως λύση των προβλημάτων του.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Άρθρο του Μίκη Θεοδωρακη για την προσπάθεια καπελώματος και αποπροσανατολισμου της εξέγερσης απο τους διαπλεκόμενους Μηντιάρχες

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει… να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.

Από κει και πέρα παρ’ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».

Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.

Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γ’ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.

Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.

ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.

Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.

ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!

Οταν οι νταβαδες εισχωρουν στο διαδικτυο…

Απο το μπλογκ της διαπλοκης ‘κουρδιστο πορτοκαλι’. θαυμαστε ποιητικη προσηλωση στη διαπλοκη και προσπαθεια καπηλευσης της εξεγερσης απο εξωθεσμικους ‘δημποσιογραφους’ 

Με χειροκροτήματα υποδέχθηκαν τον Σημίτη σήμερα στη Βαλαωρίτου! Ο πρώην πρωθυπουργός απολαμβάνει την ηχηρή πτώση του Καραμανλή, του Ολίγου, πίνοντας τον καφέ του με την κα Δάφνη ανάμεσα στο κόσμο.

Κανείς δεν πιστεύει οτι ο σημερινός πρωθυπουργός με τα τόσα δεινά που έχει επιφέρει στη χώρα και μ ένα 15χρονο παιδί δολοφονημένο, θα τολμήσει να εμφανίζεται δημόσια όταν πολύ σύντομα απωλέσει την εξουσία.

Προφανώς θ αρκείται στη παρέα ανθρώπων του Πνεύματος, όπως του Χρήστου Ζαχόπουλου, του Ιωάννη Τραγάκη, της Φεβρωνίας, του Απόστολου Σταύρου, του Ιωάννη Ζαγορίτη…

>η φωτό απο το PRESSMME, που δεν αφήνει ούτε τη Μαιρούλα να κυκλοφορεί ανέμελη στη Βαλαωρίτου…

Σε αλλη προφατη αναρτηση, ο πολυς ‘Βασιλης Μπονιος’, δημιουργησε το εξης κειμενο:

απο τον Βασίλη Μπόνιο

Τη στιγμή που η νέα γενιά κοχλάζει κι ένα ποτάμι οργής κατακαίει την άσφαλτο, το δήθεν νεανικό αλλά μάλλον βλαχομπαρόκ και δίχως στύλ και άποψη STAR, ασχολείται με το μωρό της Μαστροκώστα κι άλλες τέτοιες παπαριές που υποτίθεται οτι πρέπει ν αποτελούν μέρος της συνταγής ενος νεανικού καναλιού.
Είναι κρίμα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη να ταυτίζεται μ ενα χαζοκάναλο σαν το συγκεκριμένο. Αντι ν αδράξει τη στιγμή και να το μετατρέψει σ ένα πραγματικά δυναμικό κανάλι που ν απευθύνεται στην οργισμένη γενιά και να είναι παρεμβατικό στα πολιτικά πράγματα της χώρας τα οποία στα επόμενα χρόνια θα θυμίζουν κινούμενη άμμο-εξακολουθεί ν αντιγράφει με λύσα της Εσπρέσσο.
Τώρα που το Mega, με τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια του απομυθοποιείται στα μάτια του κόσμου, ο Βαρδινογιάννης δέχεται παθητικά το σταμάτημα των έργων στο Βοτανικό και τα καψόνια της κάθε εξουσίας. Μ ένα κανάλι τριαλαλό, πως να έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων;
Μήπως θα ήταν καλύτερα να το δώσουν κι αυτό στον Λαυρεντιάδη, τον παρεμβατικό;

προς ‘καπελωμα’ της εξέγερσης από τους καναλάρχες;

Βλεπωντας αυτη την ωρα την εκπομπη Τσιμα οπου διδεται χωρος σε παιδια να πουν την αποψη τους (μονταρισμενα παντα), αναρωτιεμαι πως γινεται να γινεται τοση συζητηση στο διαδυκτυο για τον ρολο των ΜΜΕ στην πολιτικη ζωη, να εχουν γραφτει τοσα πολλα για την προπαγανδα των προπυργιων των ουσιαστικα αφεντικων της πολιτικης ζωης, δηλ τους ιδιοκτητες των μεγαλων καναλιων και εφημεριδων, και απολυτως κανενα απο τα παιδια να μην εχειεκφρασει ουτε σφαιρικα μια τετοια αποψη. Μια κοπελα, ασκουμενη δικηγορος, η οποια διαμενει στα Εξαρχια και η οποια υπο το φοβο της αποκρυψης του συμβαντος απο τα ΜΜΕ, ξεκινησε ενα φορουμ Facebook με θεμα την τιμωρια του φονια αστυνομικου, ανεφερε οτι ‘οταν γινονται ταραχες στη Γαλλια, τα ΜΜΕ τους δινουν τη σωστη διασταση, ενω οταν εξεγειρεται ο κοσμος στην Ελλαδα, τα ΜΜΕ αποσιωπουν την πραγματικοτητα’. Αυτο ηταν το κοντινοτερο σε κριτικη για τη δραση του παρακρατους των βαρονων των μηντια που ακουστηκε σε ολοκληρη την εκπομπη. Η υπολοιπη, αναλωθηκε σε γενικουρε περι ελλειψη ισοτητας, για την τιμωρια του αστυνομικου, ‘φαινομενα’ που προκαλεσαν το πασοκ και η ΝΔ (οχι οι μηντιαρχες),και φυσικα ‘κουλ’ σκηνες ροκ εφηβων να φωναζουν, να τραγουδουν. Και για κλεισιμο, Εξαρχεια οπου ο τοπος που δολοφονηθηκε ο Αλεξης εχει γινει προσκυνημα.

Η αποψη μου ειναι οτι το ‘συστημα’ των νταβατζηδων-αυτο που ονομαζουμε και ‘πολιτικο συστημα’ , αυτο που ελεγχει πλεον το 90% της ενημερωσης (χωρις την ΕΡΤ-την Κοκκαλη χρηματοδοτουσα), και εχει ‘επιτρεψει’-μεγαλη η χαρη τους-σε 1 με 2 εκπομπες -ραδιοφωνικες- να φιλοξενουν αμονταριστη τη γνωμη των ακροατων(για τηλεοραση δεν γινεται λογος) προσπαθει να καπελωσει το ξυπνημα, να περάσει μηνύματα  παραλληλου βηματισμου με τους διαδηλωτες,κατευθυνοντας παραλληλα το ξεσπασμα τους εναντιον της ‘πολιτκης εξουσιας’ η της ‘εξουσιας’ γενικοτερα. ‘Ψαχνουμε να βρουμε ποιος ασκει την πραγματικη βια, οι κουκουλοφοροι ή τα κρατικα οργανα, που ελεγχονται απο την εκαστοτε πολιτικη εξουσια, δηλ απο την κυβερνμηση καραμανλη σε αυτη την περιπτωση’, ολοκληρωσε το συλλογισμο του ο Τσιμας.

το συστημα των  νταβαδων αρχιζει να συνερχεται απο το σοκ της εξεγερσης και μετα την αρχικη διαστρεβλωση της πραγματικοτητας και τη λογοκρισια, αρχιζει και καταστρωνει σχεδιο διοχετευσης της οργης εκει που θεωρει βολικοτερο για τη μακροημερευση του. Το αν θα το καταφερει, συντηρωντας στην ουσια τις  κυριοτερες παθογενεις που χαρακτηριζουν τη δημοσια ζωη, επαφιεται στη κριτικη σκεψη ολων μας. Η διοχετευση της αγανακτησης και η κυοφορουμενη διαμορφωση συγκεκριμενων αιοτηματων δεν πρεπει να επηρεαστει απο τις, συνηθισμενες, για τους γνωστες,  επικοινωνιακες πρακτικες των διαβρωτων της πολιτικοδημοσιογραφικης ηθικης και συνεπως διαβρωτων του όποιου δημοκρατικου πολιτευματος

Το ‘συστημα’ καταρρεει…και αντιδρα αναλογως

Η Ιστορία
Η Μυρτώ είναι μία φίλη 26 χρονών που εργάζεται και κάνει το μεταπτυχιακό της στο Brighton της Αγγλίας. Εδώ και λίγες μέρες έχει έρθει στην Αθήνα για τις γιορτές. Είναι ζωντανός άνθρωπος, καλλιτέχνης, ιδεολόγος, χορτοφάγος, φιλική, γεμάτη ιδέες και όνειρα…
Είναι καλή ερασιτέχνης φωτογράφος και συνήθως κυκλοφορεί με τη φωτογραφική της μηχανή. Το Φεβρουάριο σκοπευει (ή σκόπευε…) να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.

Στο δρόμο:
Εχθές, Δευτέρα 15/12 λίγο πριν τις 2:00 το μεσημέρι, περπατούσε βιαστικά μαζί με τη μητέρα της για να προλάβουν ανοικτή την τράπεζα. Το σπίτι τους είναι στου Γκύζη, κάποιους δρόμους πίσω από την Ασφάλεια. Ήθελαν να πάνε στη στάση μετρό των Αμπελοκήπων. Δύο δρόμους πάνω από την Γ.Α.Δ.Α, τους σταμάτησαν τα Μ.Α.Τ, λέγοντάς τους να μην προχωρήσουν άλλο, αλλά να πάνε από άλλο δρόμο. Η μητέρα της κοντοστάθηκε και έπιασε την κουβέντα με έναν αστυνομικό, ρωτώντας τον ποιά στάση μετρό είναι ανοικτή, από ποιό δρόμο να πάνε κλπ.
Η Μυρτώ στάθηκε κι εκείνη, περιμένοντάς την στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Τότε ένας «άνδρας» των ΜΑΤ την πλησίασε λέγοντάς της «τι κάνεις εδώ ρε κωλόπαιδο?! Δεν σου είπαμε να φύγεις από δω?!». Η Μυρτώ εκνευρίστηκε με τον τρόπο του και έκατσε εκεί φωνάζοντας «περιμένω τη μητέρα μου (δείχνοντάς την), είτε το πιστεύεις είτε όχι!».
Μετά από μισό λεπτό, μπροστά στα μάτια της μητέρας της, τέσσερεις άνδρες των ΜΑΤ ήρθαν κατά πάνω της. Της έριξαν κλωτσιά στην πλάτη κι εκείνη έπεσε στο δρόμο. Η Μυρτώ είναι λίγο πάνω από 50 κιλά. Όπως είναι φυσικό, άρχισε να φωνάζει και να τους βρίζει. Η μητέρα της άρχισε να φωνάζει πανικόβλητη και να τους παρακαλάει να αφήσουν ήσυχη τη Μυρτώ.
Κάποιοι άνδρες των Μ.Α.Τ τη σταματούσαν από το να πάει κοντά στην κόρη της, όσο οι άλλοι τέσσερεις είχαν γυρίσει το χέρι της Μυρτούς πίσω από την πλάτη κρατώντας την κάτω στο δρόμο. Την κλωτσούσαν στην κοιλιά, στα πόδια, στα πλευρά, βρίζοντάς την χυδαία και σεξιστικά!
Εκείνη αντέδρασε και προσπάθησε να τους ξεφύγει. Τέτοια ήταν η οργή της που τα κατάφερε για λίγο, παρόλο που στην προσπάθεια της παραλίγο να χάσει το χέρι της. Οι αστυνομικοί όμως ήταν πολλοί. Εκείνη την ώρα ήρθαν στο μέρος της «οι άνδρες με τα μπλε» (με κράνη κλπ) και της είπαν «προσαγωγή!». Η Μυρτώ τους είπε -εξουθενωμένη από το ξύλο αλλά και οργισμένη-, «εντάξει, μόνο μην με αγγίζετε! Θα περπατήσω μόνη μου».
Τότε ένας απ’ αυτούς πήγε από πίσω της και έκανε πάνω της την κλασική χυδαία κινήση προσποίησης σεξ.
Στο δρόμο για την Γ.Α.Δ.Α την έβριζαν (λέγοντάς της το πώς θα την γ…) κι έφαγε κι άλλη κλωτσιά στην πλάτη. Η μητέρα της ακολουθούσε.
Κάθε τόσο η Μυρτώ τους ρωτούσε γιατί κατηγορείται, αλλά κανείς βέβαια δεν της έλεγε.
Όταν έφτασαν, δεν άφηναν τη μαμά της να ανέβει μαζί με τη Μυρτώ (και τη συνοδεία της), αλλά ένας (πιο «καλός») τελικά την άφησε.

Στη Γ.Α.Δ.Α:
Στον 11ο όροφο της Ασφάλειας γινόταν χαμός. Πολλά παιδιά, που τα τραβούσαν από δω κι από κει.
Τη Μυρτώ την έβαλαν σε ένα δωμάτιο (φυσικά αφήνοντας απ’ έξω τη μαμά), που είχε 2 καναπέδες. Στον ένα καθόταν ένας έφηβος 17 χρονών -όπως έμαθε αργότερα η Μυρτώ- που έκλαιγε ασταμάτητα (όσο ήταν εκεί η Μυρτώ, αυτό το παιδί -με σπασμένα τα νεύρα- δεν σταμάτησε καθόλου να κλαίει). Στο δωμάτιο ήταν 2 άνδρες γύρω στα 30, καλοβαλμένοι και μοντέρνα ντυμένοι. Είπαν στη Μυρτώ να κάτσει στον ένα καναπέ. Αμέσως της είπαν (βρίζοντάς την) να σηκωθεί και να πάει να κάτσει στον άλλο καναπέ. Η Μυρτώ δεν μιλούσε. Με το που σηκώθηκε για να πάει στον άλλο καναπέ (δίπλα στο παιδί που έκλαιγε) την κλώτσησαν στην πλάτη.
Η Μυρτώ έμεινε στην Ασφάλεια γύρω στις 3,5 ώρες. Όσο ήταν σ’ αυτό το δωμάτιο, οι μπάτσοι δεν την κτύπησαν ξανά, με κλωτσιές. Της έκαναν ψυχολογικό πόλεμο, εξευτελίζοντας την προσωπικότητά της. Πλησίαζαν το πρόσωπό τους γύρω στα 10 εκατοστά από το δικό της και αποκαλώντας την …διάφορα, της περιέγραφαν το πως θα «ασελγήσουν» επάνω της. Κάθε τόσο της τραβούσαν τα μαλλιά.
Όταν ρώτησε πόσο θα κρατήσει αυτό κι αν αργούν πολύ ακόμα, ο ένας της είπε να τον ξαναρωτήσει το ίδιο πράγμα όταν θα την π… όλοι μαζί.
Επειδή βρήκαν στην τσάντα της τη φωτογραφική μηχανή, τη ρωτούσαν επίμονα κάθε λίγο αν είναι δημοσιογράφος. Όταν η Μυρτώ έλεγε ότι δεν είναι, την έβριζαν.
Δεν είχε μαζί της ελληνική ταυτότητα, αλλά είχε χαρτιά (ταυτότητα από τη σχολή της, πάσο κλπ) από την Αγγλία. Η μητέρα της είχε ταυτότητα μαζί της.
Όταν είδαν αυτά τα χαρτιά, έδειξαν πιο εξοργισμένοι και τη ρωτούσαν τι γυρεύει στην Ελλάδα!
Η Μυρτώ τους είπε ότι ήρθε στην πόλη της, για να κάνει Χριστούγεννα με τη μητέρα της, αλλά εκείνοι της έλεγαν ότι δεν την πιστεύουν και ότι είναι ξένος δημοσιογράφος, σκουλήκι κλπ…
Είδαν τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει αυτές τις μέρες και ήθελαν να κατασχέσουν την κάρτα μνήμης της μηχανής, αλλά η Μυρτώ δεν την έδινε. Επειδή έχει σχετικά καλή Digital SLR μηχανή, την ειρωνευόντουσαν για το πώς είχε τέτοια μηχανή, ενώ δεν είναι δημοσιογράφος και πώς την αγόρασε, πόσο κοστίζει και τέτοια…
Αργότερα, μπήκε στο δωμάτιο η δικηγόρος του 17χρονου. Αμέσως μαζεύτηκαν λίγο οι μπάτσοι και έγιναν πιο «ευγενικοί». Έκανε κάποιες συνεννοήσεις για το παιδί. Όπως άκουσε η Μυρτώ, το παιδί είπε ότι αστυνομικοί έβαλαν πέτρες στις τσέπες του, καθώς τον ανέβαζαν στον 11ο όροφο… (αυτός όπως είπαμε, δεν σταμάτησε καθόλου να κλαίει).
Μετά η δικηγόρος πλησίασε τη Μυρτώ. Τότε τη σταμάτησαν οι μπάτσοι, λέγοντάς της ότι η κοπέλα εκπροσωπείται ήδη και ότι ο εκπρόσωπος της είναι απ’ έξω.
Η δικηγόρος απάντησε ότι απ’ έξω είναι η μητέρα της κοπέλας κι ότι μόλις τη διόρισε δικηγόρο και της Μυρτούς, όταν είδε ότι έμπαινε στο δωμάτιο ως δικηγόρος του άλλου παιδιού.
Είπε στη Μυρτώ να μη φοβάται.
Έκανε κάποιες συνεννοήσεις, χαρτούρα κλπ. Η κατηγορία της τελικά ήταν «αντίσταση κατά της αρχής».
Την άφησαν να φύγει. Ο 17χρονος έμεινε εκεί.
Μετά πήγε στο νοσοκομείο. Στον Ερυθρό Σταυρό που εφημέρευε. Ήταν γεμάτο έφηβους.
Η Μυρτώ, που δεν μπορεί και τα νοσοκομεία, έφυγε μετά από λίγο χωρίς να βγάλει ακτινογραφία. Ήθελε μόνο να πάει σπίτι της και να βγάλει τη βρωμιά από πάνω της. Το μόνο που ήθελε απεγνωσμένα, ήταν να πλυθεί. Κι ας πόναγε παντού.

Έξω από το δωμάτιο στον 11ο όροφο, μπροστά στη δικηγόρο, ένας αστυνομικός της έκανε το εξής χιούμορ:
«σκέψου και την καλή πλευρά. Σε φέραμε εδώ γιατί σε περάσαμε για 10 χρόνια νεώτερη!»

Επίλογος:
Πώς αισθάνεται η Μυρτώ; Μόνο όποιος έχει ζήσει κάτι τέτοιο μπορεί να την καταλάβει.
Μου είπε ότι αισθάνεται άδεια. Σαν μετά από βιασμό. Πιο πολύ απ’ όλα την τρόμαξε ο εαυτός της. Αυτό μου είπε. Από άνθρωπος δυναμικός, αλλά ειρηνιστής, είδε τον εαυτό της να θέλει να σκοτώσει. Δεν ήθελε να πετάξει πέτρα ή να διαμαρτυρηθεί. Μετά από λίγο δεν τους μιλούσε καθόλου. Δεν τους απαντούσε. Ήθελε μόνο να τους σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια. Τίποτ’ άλλο. Αυτό την τρόμαξε πιο πολύ απ΄ όλα.
Μετά αμφισβήτησε το νόημα των ονείρων της.

Η Μυρτώ, εκεί που περπατούσε με τη μητέρα της, σωφρονίστηκε από την κρατική μηχανή.

προς μια μετα-μεταπολιτευτικη πολιτικη

Οι νεοι που ειναι αυτη τη στιγμη στους δρομους εχουν μια μοναδικη ευκαιρια,  να αυτοοργανωθουν πολιτικ, κατι αρκετα εύκολο δεδομενης της ηδη διαμορφωμένης κινητοποίησης.
Ισως ειναι καιρος για μια ιδιοτυπη ‘εκκλησιας του δημου’, σε καποιο μεγαλο χωρο οπου θα  κατατεθουν προτασεις για τις θεσεις ενος νεου κομματος, το οποιο θα δημιουργηθει μεσα απο τη συναινεση των συμμετεχοντων, σε βασικες θεσεις, οπως
*εγκαθιδρυση αξιοκρατιας στις προσληψεις στο δημοσιο
*ποινικοποιηση του ρουσφετιου
*οριστικη και αμετακλιτη ρυθμιση του ρολου των ΜΜΕ και των καναλαρχων, ρολος που πρεπει να περιοριστει ασφυκτικα-  συσταση εναλλακτικων δημοτικων ΜΜΕ – μιας ελλαδα γεματη ανεξαρτητη ενημερωση.
*αρση του νομου περι ευθυνης υπουργων και επανεξεταση ολων των υποθεσεων διαφθορας εις βαρος του δημοσιου. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ και δημιουργια θεσεων εργασιας απο τα κλοπιμαια. ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ – ΚΑΝΑΛΑΡΧΩΝ
*δημοκρατικη λειτουργια στην αστυνομια – ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ και επανεξεταση υποθεσεων ομοιων με του Αλεξη.
*ΜΕΙΩΣΗ των μισθων των θεσεων δημοσιας ευθυνης δηλ βουλευτων, υπουργων, πρωθυπουργων, πρυτανεωνδημαρχων νομαρχων, περιφερειαρχων, και τη δημιουργια ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ απο αυτα τα λεφτα.
*διαχωρισμο κρατους-εκκλησιας. ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ 60% ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ, και ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
*ΠΛΑΦΟΝ ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ολων των προιντων
*θεσμοθετηση του ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ. με τη γεννηση καθε βρεφους, πρεπει αν φυτευεται ενα δεντρο στον τοπο κατοικιας της οικογενειας του, το οποιο θα ανηκει στο παιδι, και το οποιο μεγαλωνωντας, θα εχει την ευθυνη της συντηρησης του.